MKP I - Rozdział V + Trochę o Rycerzu MG

  Hej, witam Was. Dziś znów trochę przynudzę o tym moim Rycerzu, ale muszę się pochwalić, że utrzymuję z nim coraz lepszy kontakt. W niedzielę razem z Księżniczką A brałyśmy udział z zbieraniu pięniędzy na WOŚP. Mimo, że ani Rycerz MG, ani Książę A (to ten chłopak Księżniczki - taka informacja dla tych co się jeszcze w tym gubią) nie byli wpisani, jako wolontariusze, czuwali nad nami cały czas (oczywiście za naszą zgodą). Przez fakt, że Księżniczka A jest ode mnie starsza, puszka była zapisana na nią, a moim zadaniem było noszenie i rozdawianie serduszek. Oczywiście Rycerz nie pozwolił, by było mi zimno, prosił mnie, żebym założyła jego rękawiczki, ale mój upór nie dał za wygraną. Później, gdy było światełko do nieba, staliśmy na rynku, a on mnie przytulał. W pewnym momencie zapytał, czy nie jest mi zimno. Odpowiedziałam: ,,Najbardziej rozgrzewa 36,6 stojące obok". Uśmiechnął się w odpowiedzi i przytulał mnie dalej. To był jedyny dzień kiedy na mrozie miałam ciepłe ręce (ja, nawet siedząc w ciepłym domu, potrafię mieć zimne dłonie). Kiedy szliśmy już odnieść puszkę, chwyciłam go pod rękę, a gdy się żegnaliśmy, chciałam mu powiedzieć, że chyba się w nim zakochałam, ale jakoś język mi się tak plątał, że nie potrafiłam nic sensownego powiedzieć. Dałam mu buziaka w policzek na pożegnanie i się rozstaliśmy. Dopiero w domu, gdy usiadłam przed komputerem (normalnie bym tego nie zrobiła, ale wiedziałam, że on na pewno będzie na fb), napisałam mu, że chyba się w nim zakochałam i że chciałam powiedzieć to już wcześniej, ale nie potrzafiłam. On mi napisał tamtego wieczoru te dwa słowa - wiecie, co mam na myśli, prawda? Tak, dokładnie - ,,Kocham Cię". Jak na razie mu na to nie odpowiedziałam tym samym. W poniedziałek już trochę tęskniłam i po szkole odwiedziłam go w pracy. Wieczorem znów pisaliśmy i ta rozmowa była taka... jakby to ująć? ...inna, ponieważ pisaliśmy do siebie wierszem. Ja coś zrymowałam i on zrymował odpowiedź i tak przez około trzy godziny.
  We wtorek wieczorem też pisaliśmy (tym razem normalnie). Umówiliśmy się na środę po lekcjach. W szkole tak mi się czas dłużył, że już myślałam, że będę tak czekać wieczność. Na ostatniej lekcji tylko patrzyłam na zegar i odliczałam minuty. Kiedy usłyszałam dzwonek, szybko wrzuciłam zeszyt i piórnik do torby i wybiegłam z sali (Księżniczka A może to potwierdzić). Gdy mnie przytulił na przwitanie, czułam się cudownie. Chyba pierwszy raz tak za kimś tęskniłam. Znów zrobiliśmy rundkę po parku, tak jak w sobotę, tylko tym razem trzymaliśmy się za ręce. Poszliśmy potem do tej tzw. wiochy pod dachem, by się ogrzać, bo nie wiem jak u Was, ale u mnie w tym moim niedużym mieście spadł śnieg. (Kupił wcześniej żelki, zanim po mnie przyszadł) Otworzył je gdy usiedliśmy i zjedliśmy kilka. mimo tego, że od rana nic nie jedłam, przy nim nawet nie czułam się głodna. Przez cały czas spędzony w galerii, siedzieliśmy przytuleni i trochę rozmawialiśmy, trochę milczeliśmy. Raz to on mnie pocałował w policzek, raz ja jego. Trochę się sprzeczaliśmy ( wie o tym, że lubię postawić na swoim)  o to np. że to on jest cudowny, a nie ja itp. W pewnej chwili zapytał, czy nie obrażę się, jeżeli coś zrobi. Jedyne, co przyszło mi wtedy do głowy to myśl, że pewnie chce mnie pocałować. Powiedziałam: ,,Zależy, co". Odparł: ,,Chciałbym cię pocałować". Jak myślicie, co wtedy zrobiłam? Nie, nie zgodziłam się. Jeszcze nie jestem chyba na to gotowa i jeszcze przecież możemy z tym poczekać. Oczywiście uszanował moją deczję i to w nim lubię. Nie naciska na mnie. jeżeli powiem ,,nie", to znaczy ,,nie". Jakoś tak około godziny 17. uznaliśmy, że chyba czas już wracać. Zaproponowałam, że tym razem to ja go odprowadzę, ale nie chciał się zgodzić. Powiedziałam, że przecież dobrze wie, że nie przepadam za stereotypami. W końcu się zgodził, ale z racji tego, że mieszka dość daleko, pozwolił się odprowadzić tylko do osiedla, na którym mieszka Księżniczka A. Gdy się żegnaliśmy przytuliliśmy się pierwszy raz, nie wystarczyło. Przytuliliśmy się drugi raz - tu pojawił się komentarz pewnego pana, który odśnieżał samochód: ,,Wejdźcie może do środka, to mi szybciej szyby odtają". Zaśmialiśmy się, ale nadal było ciężko się rozstać, więc przytuliliśmy się kolejny raz, w międzyczasie pojawiły się buziaki w policzek i no i w końcu trzeba było się pożegnać. Wieczorem znów ze sobą pisaliśmy, ale tym razem krótko.
  Wiem, że mu zależy, żebym powiedziała te dwa słowa, ale może poczekam, żeby to nabrało dla niego naprawdę dużego znaczenia.
A poza tym, co działo się z Rycerzem... Yyy... Chyba nic się nie działo, albo tego nie zauważyłam.

*

  A teraz to, na co zapewne czekaliście bardziej, niż na moją historię z Rycerzem MG:

Rozdział V

,,Prośba o pomoc"

        W drodze do domu chłopak pomyślał, że mógłby iść do ojca i porozmawiać z nim na temat niesłusznych oskarżeń wobec ojca Kasi. Andrzej wszedł do domu, zostawił plecak i powiadomił mamę, że idzie do taty, po czym wyszedł. Gdy spotkał się z Krzysztofem, opowiedział mu o sytuacji z Kasią i jej rodziną.

- Nie wiem, czy dam radę udowodnić, że jest niewinny, skoro nie ma na to dowodów.

- Ale może uda się coś zrobić, przecież ona oprócz brata i siostry nie ma nikogo. Musi być jakiś sposób...! - podniósł głos, lecz wypowiedź przerwał mu ojciec.

- Andrzej! Uspokój się! Nie powiedziałem, że nie będę próbował, ale nie jestem pewien rezultatu.

- Ale postarasz się, prawda?

- Tak, postaram się, ale muszę skontaktować się z prawnikiem, który bronił go w poprzednich rozprawach.

        - Dobra, to jutro porozmawiam z Kasią. Dzięki, tato - powiedział i uścisnął ojca.

Krzysztof z synem pożegnali się i Andrzej wrócił do domu. Gdy wszedł mama od razu spytała:

- Co się stało, że tak szybko, zamiast zjeść obiad, poszedłeś do taty?

- Ja i Kasia wyznaliśmy sobie miłość i jesteśmy parą.

- To super. Ale po co poszedłeś do taty?

- Bo dzisiaj szczerze porozmawiałem z Kasią i dowiedziałem się, że jej mama nie żyje od czterech lat, a jej tata jest w więzieniu i dlatego byłem u taty, bo on jest niewinny.

- Mam nadzieję, że uda wam się to udowodnić, a teraz jedz obiad, bo wystygnie.

- Już siadam do stołu. Jestem tak głodny, że zjadłbym konia z kopytami.

Na drugi dzień Andrzej powiadomił Kasię o tym, że jego ojciec postanowił im pomóc.

        Jeszcze tego samego dnia popołudniu, Kasia, Andrzej i Krzysztof odwiedzili w areszcie Macieja, który był wysokim, szczupłym mężczyzną o piwnych oczach oraz lekko osiwiałych włosach i zaroście.

        Mężczyzna bardzo się zdziwił, gdy zobaczył swoją córkę w towarzystwie młodego chłopaka i mężczyzny w średnim wieku.

- Cześć tato - pisnęła i rzuciła się ojcu na szyję.

- Witaj córciu, tęskniłem za tobą - powiedział. - A panowie to kto? – spytał, wskazując Andrzeja i jego ojca.

- To jest Andrzej - mój chłopak, a to pan Krzysztof - jego tata. Pan Krzysztof jest prawnikiem. Obiecuję, wyciągnę cię z tego.

- Ale skarbie, to nie ma sensu.

- Jak to nie ma sensu? Co ty mówisz? Pan Krzysztof to świetny prawnik, znajdzie dowody na to, że jesteś niewinny i cię uwolnimy.

- Słońce, tu nie chodzi o to, czy pan Krzysztof jest dobrym prawnikiem, tylko o to, że... - zrobił chwilę przerwy, ponieważ trudno mu było to z siebie wydusić - ...jestem winny.

        Nagle na twarzach odwiedzających pojawiło się oburzenie.

- Co?! Jak mogłeś?! Przez tyle czasu nas okłamywałeś! - przytuliła się do Andrzeja ze łzami w oczach i po chwili spytała. - Dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś?

- Po śmierci mamy zacząłem grać, uzależniłem się od tego i miałem coraz większe długi. Nie chciałem sprzedawać różnych przedmiotów z domu, więc włamałem się do tego kantoru, ale zaskoczył mnie właściciel, wtedy po prostu go popchnąłem, a on uderzył w coś głową. Kilka dni później zabrali mnie na komisariat.

- Ale dlaczego się nie przyznałeś? Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej? Jak ja to powiem Filipowi?

- Powiedz mu, żeby przyszedł do mnie jutro. Sam mu to powiem.

- Dobra, przekaże mu - powiedziała i zaczęła kierować się w stronę drzwi.

- Skarbie, odwiedzisz mnie jeszcze kiedyś?

- Nie wiem - odpowiedziała i wyszła, a tuż za nią Andrzej i Krzysztof.

- Chcesz jechać do domu? - spytał Andrzej Kasię, gdy wyszli z budynku.

- Tak. Nie obraź się, ale chciałabym sama pogadać z Filipem. Tosi na razie nie będę nic mówić, bo pewnie i tak nic nie zrozumie, przecież ma dopiero osiem lat.

- Dobrze, odwieziemy cię i pojedziemy do domu.

- Dzięki, Andrzej. Kocham cię.

- Ja ciebie też, skarbie - przytulił ją.

        Kiedy dojechali pod dom Kasi, Andrzej wysiadł, by pożegnać się z dziewczyną.

- Skarbie, nie rób czasem czegoś głupiego, dobrze?

- Spokojnie, dam sobie radę. Tylko nie wiem jak to powiedzieć Filipowi.

- Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym z tobą został?

- Na pewno - spojrzała mu w oczy. - Kocham cię.

        Andrzej niespodziewanie pocałował Kasię. Zaskoczona dziewczyna odwzajemniła pocałunek. Po chwili, gdy ich usta się rozłączyły, nie wiedząc, co powiedzieć, ponieważ był to ich pierwszy taki pocałunek, znów zaczęli się całować. Kiedy skończyli, rozstali się z uśmiechami na ustach.

Gdy Kasia weszła do domu, zastała w kuchni Filipa i Tosię jedzących obiad.

- Cześć - przywitała się.

- Cześć. Gdzie byłaś? - spytał Filip.

- Tosia, skończyłaś już jeść? - zapytała, ignorując pytanie brata.

- Tak - odsunęła talerz.

- A możesz iść do siebie, bo muszę porozmawiać z Filipem?

- Dobrze, już idę - odpowiedziała ośmiolatka.

        Gdy Tosia odeszła, Kasia zaczęła rozmowę:

- Byłam u taty.

- Sama?

- Nie. Z Andrzejem i jego tatą.

- Dlaczego z jego tatą?

- On jest prawnikiem, chciałam, żeby w końcu ktoś udowodnił, że jest niewinny.

- I co? - zapytał z nadzieją.

- Tata poprosił, żebyś jutro do niego przyszedł.

- Ale o co chodzi?

- Ja nie dam rady ci o tym powiedzieć, on wszystko ci jutro wyjaśni.

- Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, o co chodzi?

- Powiem tylko tyle, że tata nie mówił nam całej prawdy.

        Nagle rozmowę przerwał im głos Tosi.

- Co się stało tacie?

- Nie, nic się tacie nie stało, nadal będziesz mogła go odwiedzać - odpowiedziała starsza siostra.

- To dobrze, bo zrobiłam dla niego laurkę i chciałam mu ją dać.

- To super. Na pewno się ucieszy. A odrobiłaś już lekcje? - zmieniła szybko temat.

- Tak. Nie mieliśmy dożo zadane.

*

Pocałunek nie jest moim rysunkiem, bo nie miałam za bardzo czasu, żeby go narysować, ale spokojnie, jeszce pojawią się moje dzieła ;)

*

No, tak... Zapomniałabym. Księżniczka A też założyła bloga. Jakbyście mieli ochotę poczytać trochę o niej zapraszam: 

http://wariatka17.crazylife.pl