MKP I - Rozdział III

  Cześć! Co tam u Was? Jak po sylwestrze? Bo u mnie, praktycznie, jak co roku - świetny humor do północy, a po - fatalny. Zawsze tak mam, chociaż sama nie wiem, czemu. Może przez to, że cały czas myślę, że ten kolejny rok wcale nie będzie lepszy od poprzedniego. Mam wrarzenie, że te wszystkie marzenia są nic nie warte, bo jeśli nie spełniły się teraz, to jaka mam pewność, że spełnią się w następnym roku? No, ale poza tym było super. Razem z Marzycielką nakupiłyśmy za dużo żarcia, ale to mały szczegół. Ktoś mi przekroczył miesięczny limit internetu w trzy dni - Bardzo dziękuję tej osobie :/ .

  A w moim królestwie: Zauważyłam, iż Książę K raczej nie jest mi pisany. Księżniczka A znalazła sobie chłopaka - Księcia A. Przez ostatnie kilka dni nie mogłam wyrzucić z głowy myśli o Królewiczu P, na którego dziś rano przypadkowo wpadła Księżniczka A. Pojawił się też w moim życiu Rycerz MG (tak go nazwijmy), który potrafi godzinami pisać mi, jaka jestem wspaniała (choć moim zdanie wcale taka nie jestem). Jest cudowny, ale (przynajmniej na razie) nie widzę w nim nikogo więcej niż przyjaciela. Chociaż zaprosił mnie na spacer w sobotę. Może w końcu pogadamy w realu, jak na razie pisaliśmy tylko na facebook'u, ale oczywiście kilka razy się widzielismy, bo on jest przyjacielem Księżniczki A. Zobaczymy.

A teraz to, na co pewnie czekaliście:

Rozdział III

,,Wyznanie miłości”

        Przyjaźń Kasi i Andrzeja trwała już prawie dwa miesiące. Karol jednak był zazdrosny o przyjaciela, ale starał się to ukryć.

        Pewnego dnia Paweł nie przyszedł do szkoły, ponieważ był chory. Na języku polskim, gdzie każdy z uczniów siedział w osobnej ławce, Karol z tęsknoty za ukochanym pisał wiersze w brudnopisie i rysował wokół nich serduszka. W momencie, w którym siedemnastolatek zaczął pisać imię swojego chłopaka, usłyszał głos nauczycielki:

- Karol. Zadałam ci pytanie.

- Przepraszam. Zamyśliłem się. Może pani powtórzyć?

- A co tam piszesz?

- Nic takiego - zamknął natychmiast zeszyt.

        Kobieta podeszła do niego, wzięła brudnopis do ręki, a następnie go przejrzała.

- Zostaniesz po lekcji. Wtedy ci go oddam.

        Siedemnastolatek bał się, że pani Lutnicka przez to, co przeczytała, odkryje jego sekret.

        Po lekcji, gdy wszyscy wyszli z klasy, Karol został, a razem z nim Andrzej.

- Andrzej, chciałabym porozmawiać z Karolem w cztery oczy. Możesz iść na przerwę.

        Andrzej wyszedł z klasy nieco zdziwiony. O co mogło chodzić? Kiedy drzwi się zamknęły, nauczycielka zaczęła:

- Karol, chyba wiesz, czemu chciałam z tobą porozmawiać, prawda?

- Nie bardzo - skłamał.

- To, co tu napisałeś… - zająknęła się - …to naprawdę dobre wiersze, ale niepokoi mnie to, że są one kierowane do chłopaka. Karol, wiem, że pewnie to nie jest moja sprawa, ale…

- Chce pani wiedzieć, czy jestem gejem? – rzucił tak, jakby nawet to słowo go brzydziło, a kobieta patrzyła na niego w milczeniu. - Proszę mi wierzyć, nie jestem pedałem.

- Skoro tak, to dlaczego coś takiego napisałeś?

- To są wiersze mojej kuzynki - tłumaczył.

- Ale to jest twoje pismo.

- Ponieważ wczoraj była u mnie i mówiła mi je, a ja zapisywałem.

- A te serduszka, które ty rysowałeś na lekcji?

- No bo zakochałem się w pewnej dziewczynie i to było z myślą o niej.

- Dobrze, uznajmy, że ci wierzę, ale jakie żeńskie imię zaczyna się na ,,Paw”? Domyślam się, że po prostu nie zdążyłeś go dokończyć, ale pierwsze, co mi przyszło do głowy to Paweł. Spędzacie ze sobą sporo czasu. Zaczynam się o ciebie martwić.

- To na pewno nie chodziło o Pawła.

- W takim razie o kogo? Karol, możesz mi powiedzieć. Nikomu nie powiem, nawet twoim rodzicom, jeśli nie chcesz.

- Ale naprawdę mnie i Pawła prócz przyjaźni nic nie łączy. A to imię to… Paulina. Tylko tak to jakoś dziwnie wyszło i…

- No dobrze. Ale pamiętaj, jak będziesz chciał, to możesz przyjść na kółko i możemy porozmawiać, jak będzie cię coś gnębić.

- Wiem, wiem.

- A co się stało? Przecież jeszcze kilka tygodni temu lubiłeś zostać po lekcjach, pouczyć się, porozmawiać.

- Nic się nie stało. Po prostu znudził mi się polski.

- Za dobrze cię znam. Coś cię gnębi, ale boisz się o tym powiedzieć.

- Nie. Niech pani się nie martwi. Jak będę potrzebował rozmowy, to na pewno przyjdę do pani, dobrze?

- Dobra. Idź na przerwę, pewnie Andrzej za tobą czeka.

,,Andrzej” – pomyślał. - A ma pani dzisiaj kółko? – spytał po chwili.

- Dziś akurat nie, ale jeśli chciałbyś porozmawiać, to możesz przyjść po siódmej lekcji tutaj.

- Dobrze, to przyjdę.

        Siedemnastolatek poszedł na przerwę. Na boisku czekał na niego Andrzej z Kasią.

- Karol, co ty miałeś w tym zeszycie, że chciała gadać sam na sam? - zapytał przyjaciel.

- Nic takiego.

- Tak, jasne - dodał sarkastycznie.

- Przepraszam was na chwilę, ale muszę gdzieś zadzwonić - powiedział i wyciągając komórkę, oddalił się od nich.

        Chłopak zastanawiał się, czy zadzwonić do domu dziecka i przekazać Pawłowi, że dziś zostanie po lekcjach, czy postarać się niezbyt długo rozmawiać z nauczycielką.

W końcu zadzwonił dzwonek, więc Karol uznał, że postara się nie przeciągać rozmowy z panią Lutnicką i nie będzie wyciągał chorego Pawła z łóżka.

Na następnej przerwie Sylwia i Oliwia rozmawiały na temat przyjaźni Kasi z Andrzejem.

- Też uważasz, że Kaśka za dużo czasu spędza z Andrzejem? - zaczęła Sylwia.

- Fakt. Rzeczywiście cały wolny czas spędza z nim -  odpowiedziała Oliwia.

- No, popatrz, o wilkach mowa - oznajmiła Sylwia, widząc Kasię i Andrzeja idących w ich stronę.

- Cześć - powiedzieli równocześnie przyjaciele.

- Hejka - odpowiedziały tak samo dziewczyny.

- Andrzej, pozwolisz, że porwiemy ci na chwilę Kasię -  rzuciła Sylwia.

- Oczywiście.

        Andrzej oddalił się na chwilę i zielonooka zaczęła rozmowę:

- Kaśka, musisz zerwać z nim tę przyjaźń.

- Ale dlaczego?

- Spędzasz z nim tak dużo czasu, a przecież my zawsze byłyśmy nierozłączne, a teraz spotykamy się tylko w szkole i na dodatek na przerwach ciągle gadasz z Andrzejem - dodała Oliwia.

- Ale ja go kocham i staram się, żeby on pokochał mnie. Dlaczego wy zawsze musicie mi dyktować, co mam robić?! - rzuciła Kasia i zdenerwowana odeszła szybkim krokiem. Podchodząc do Andrzeja, który stał właśnie z Karolem, usłyszała, jak jej przyjaciel podniesionym głosem mówi:

- ...Odczep się ode mnie. Nigdy nie kochałeś i nie wiesz jak to jest, a ja kocham Kasię!

- Naprawdę? – zdziwiła się stojąca za nim dziewczyna.

        Andrzej się odwrócił i nie wiedział, co powiedzieć.

Karol po tym, co usłyszał, poczuł się urażony przez przyjaciela.

Kasia spytała ponownie:

- Naprawdę mnie kochasz?

- Tak - przyznał wstrzymując oddech.

- To dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

- Bo myślałem, że wolisz się przyjaźnić.

- Ale przecież dobrze wiedziałeś, że cię kocham.

- Tak, ale nie wiedziałem jak ci to powiedzieć – mówił zestresowany.

- Przecież jesteśmy przyjaciółmi.

- Wiesz co, ja już nie chcę się z tobą przyjaźnić... - powiedział.

- Co? Ale dlaczego? – przeraziła się.

- ...bo ja chcę, żebyś była moją dziewczyną.

        Nagle przerażenie z jej twarzy zeszło i z lekkim uśmiechem powiedziała:

- A ja bym chciała... - zrobiła chwilę przerwy - ...być twoją dziewczyną.

        Obdarzyli się nawzajem miłym uśmiechem i przytulili się.

*

Pozdrawiam :)