MKP I - Rozdział II

Rozdział II

,,Ujawnienie sekretu”

Po około piętnastu minutach Andrzej dotarł już do Krzysztofa, czyli swojego ojca, który był dość wysoki i wysportowany, miał czterdzieści lat. Obaj wyglądali bardzo podobnie, już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że to ojciec i syn. Chłopak powiedział mu o zaistniałej sytuacji.

- No więc… rzuciła mnie dziewczyna, którą strasznie kocham i nawet nie podała powodu.

- W tej sytuacji to ja nie bardzo ci pomogę - powiedział. - Zresztą, kto by zrozumiał kobiety.

- No właśnie.

- Andrzej, a może zostaniesz u mnie na noc? - zmienił temat.

- No jasne. Tylko zapytam mamę. Mogę skorzystać z telefonu?

- Oczywiście.

        Nastolatek podszedł do stoliczka stojącego przy oknie, na którym leżał telefon. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer.

- Mamo, chciałem zapytać, czy mogę zostać dziś u taty na noc. Nie, tata sam zaproponował. Dobrze, mamo. Dzięki. - Po ostatnich słowach odłożył słuchawkę.

- I co? Zgodziła się?

- Tak i kazała cię pozdrowić.

- Ok, to ja pójdę przygotować ci łóżko do spania.

        Gdy Krzysztof poszedł do innego pokoju, Andrzej rozglądając się po pomieszczeniu, zauważył na półce ślubne zdjęcie jego rodziców. Chłopak bez dłuższego zastanowienia podszedł i wziął fotografię w rękę, by przyjrzeć się bliżej. Kiedy odkładał ją na miejsce, na podłogę spadła leżąca obok kartka. Andrzej ją podniósł. Okazało się, że jest to list zaadresowany do jego matki, więc bez wahania go przeczytał.

        ,,Droga Ewo.

        Chciałbym prosić Cię o to, byś dała mi drugą szansę. Bardzo Cię kocham i gdy tylko oglądam nasze wspólne zdjęcia, to nie mogę sobie wybaczyć tego, że pozwoliłem Ci odejść. Wiem, że to moja wina, że to ja popełniłem błąd, ale bez Ciebie czuję się strasznie samotny. Po naszym rozwodzie dużo się zmieniło, ale mam nadzieję, że nadal mnie kochasz, myślisz o mnie i o naszej miłości.

Wciąż Cię kocham.

Twój Krzysztof"

        Gdy mężczyzna przyszedł z powrotem, zastał syna czytającego list.

- Widzę, że znalazłeś to, co chciałem dać kobiecie, którą kocham.

- Ty nadal kochasz mamę.

- Ja... - zająknął się - ...ja nigdy nie przestałem jej kochać.

- To dlaczego spotykałeś się wtedy z Marzeną?

- Tak naprawdę, to nie mam pojęcia. Sam nie wiem, dlaczego to zrobiłem.

- W takim razie, czemu nie dałeś tego listu mamie?

- Nie odważyłem się. Po tym jak mnie odrzuciła, już po prostu straciłem nadzieję.

- Rozmawiałem z mamą na ten temat i mówiła, że po prostu bała się, żebyś jej znów nie zranił.

- Wiem, zachowałem się wtedy jak głupek.

- Każdy popełnia błędy w swoim życiu - pocieszał go syn. - Nie da się tego uniknąć.

- Tak, ale najgorsze jest to, gdy nie możemy ich naprawić.

- Może mama ci jeszcze wybaczy. Po prostu bądź szczery.

- Dobra, my tu gadu-gadu, a za chwilę w telewizji leci mecz – szybko zmienił temat.

- A masz jakieś przekąski? - spytał nastolatek.

- No jasne - odpowiedział otwierając szafę, w której były dwie paczki chipsów i butelka coli.

        Oglądając mecz, ojciec z synem świetnie się bawili.

        Następnego dnia Andrzej wstał o godzinie dziewiątej. W drodze do łazienki zatrzymał go robiący w kuchni śniadanie ojciec.

- Dzień dobry, synu. Jak się spało?

- Dzień doby, tato. Świetnie.

- To dobrze, bo zrobiłem pyszne śniadanie i mogłoby ci nie smakować, jakbyś miał zły humor.

- Och, tato, ty jak coś upichcisz - zachichotał. - Dobra, to ja tylko skorzystam z łazienki i zaraz przyjdę.

        Po śniadaniu Andrzej razem z tatą posprzątali. Później chłopak pożegnał się z ojcem i poszedł do domu.

        W drodze Andrzej spotkał Kasię.

- Cześć – odezwał się.

- Hej - odpowiedziała.

        Już mieli iść dalej, gdy nagle Kasia poczuła, że właśnie tego dnia powinna z nim porozmawiać.

- Wiesz, ja chciałam... - zaczęła.

- Tak, Kasiu?

- O, trafiłeś – ucieszyła się.

- Co? - zdziwił się.

- Moje imię. Zawsze jakoś je przekręcałeś.

- No tak. Aśka była strasznie zazdrosna. Uważała, że na mnie lecisz i że chcesz nas ze sobą skłócić.

- Niby czemu? Przecież praktycznie ze sobą nie rozmawiamy.

- No właśnie, ale ona mówiła, że patrzysz na mnie tak, jakbyś była zakochana, czy coś takiego.

- W sumie, to w pewnym sensie miała rację - wyjąkała z trudem.

- Ale z czym? - spytał z niepewnością.

- Bo ja... - zająknęła się - …bo ja cię lubię.

- Wiesz, jesteś fajną dziewczyną, ale... - nagle Andrzej się zawahał i zastanowił się, czy warto tęsknić za dziewczyną, która większą miłością obdarzała swoją kosmetyczkę niż jego i powiedział. - Może na początek się zaprzyjaźnimy i trochę poznamy?

        Kasia bardzo się ucieszyła na propozycję Andrzeja i odpowiedziała:

- No, pewnie.

- Przyjaźń? - spytał.

- Przyjaźń.